De hond verschoof weer, zijn staart sloeg een keer tegen de grond. Hij keek haar aan, ogen vol met iets rauws, bijna smekend. Het was geen agressie meer. Het was wanhoop, alsof hij haar smeekte om te blijven, om getuige te zijn, om vol te houden tot er hulp kwam.
Tina’s keel verstrakte. Ze sloeg haar armen tegen haar borst, heen en weer geslingerd tussen opluchting en angst. Misschien was dit helemaal geen baby. Misschien was het iets heel anders, iets dat nog steeds kwetsbaar was, nog steeds in gevaar. Haar zekerheid loste op, maar de urgentie bleef.