Haar adem stokte in de koele lucht, elke uitademing trilde. Ze kon nu niet wegkijken, ze kon zichzelf niet terug in de auto dwingen. Haar hele wereld was gekrompen tot die greppel, de hond, de deken en de ondraaglijke spanning van het niet weten.
Elke seconde knaagde aan haar zenuwen. Ze schuifelde van voet naar voet, de telefoon als een reddingslijn in haar hand geklemd. Waar waren ze? Waarom duurde het zo lang? Ze slikte diep, haar ogen strak op de trillende deken gericht, zeker wetend dat de tijd zelf opraakte.