De hond blafte eenmaal, scherp en verwilderd, voordat hij terugviel in een trillend gejank. Zijn staart krulde strak, zijn lichaam als een schild, zijn ogen nat van het onmogelijke conflict tussen beschermen en smeken. De redders wisselden blikken uit, spanning gespannen als een draad.
“Rustig maar,” mompelde de medewerker van de dierenbescherming, terwijl hij de paal iets liet zakken. Hij gebaarde naar de anderen dat ze moesten wachten en kwam toen dichterbij, met zijn handschoentjes bedekt. Tina hield haar adem in, haar nagels graafden sikkels in haar handpalmen, elke seconde eindeloos.