Eindelijk stak de werker zijn hand uit, de lichtstraal van de zaklamp strak op de bundel gericht. De hond gromde maar sloeg niet toe. Met geoefende zorg kneep hij in de rand van de deken en tilde hem langzaam op, centimeter voor centimeter, tot de verborgen vorm tevoorschijn kwam.
Tina’s longen brandden van de lucht die ze vasthield. Haar ogen spanden zich in het zwakke licht, haar hart bonkte tegen haar ribben. De deken trok zich terug, schaduwen verschoven en de waarheid kwam eindelijk aan het licht. Wat er ook onder lag, het zou alles veranderen wat ze dacht te weten.