Een collectieve zucht verbrak de stilte. De lichtstraal van de zaklamp viel op de kleine, bibberende lichaampjes die tegen elkaar aan lagen. Het waren geen baby-kittens, onmogelijk klein, hun vacht smerig en hun ogen nauwelijks open. Ze kronkelden zwakjes, piepten geluidjes die zo gemakkelijk de schreeuw van een pasgeborene nabootsten. Tina’s knieën begaven het bijna.
Haar hand vloog naar haar mond om een snik te onderdrukken die evenveel opluchting als ongeloof was. Ze had zich voorbereid op een tragedie, zich schrap gezet voor het ergste, om vervolgens getroffen te worden door iets verbazingwekkends teders. Kleine levens, zich wanhopig vastklampend onder een deken. Ze veronderstelde dat ze in haar opwinding en het verkeerslawaai hun gemiauw misschien had aangezien voor de kreten van een pasgeborene.