Tina voelde haar keel dichtkrimpen. Uren geleden had ze nog verlamd gestaan, ervan overtuigd dat ze in een tragedie was gestruikeld. Nu stond ze vol ontzag voor een wezen wiens toewijding het einde volledig had herschreven. Haar angst was veranderd in iets lichtgevends, bijna heiligs.
Toen de voertuigen wegreden en de rode en blauwe lichten zich in de nacht terugtrokken, bleef Tina langs de kant van de weg staan. De stilte drong zich op, maar haar hart bonkte nu met een ander gewicht. Opluchting, dankbaarheid en de verbazing over wat ze had gezien.