Haar logische kant verwierp het – gewoon een zwerver die het met afval moest doen. Maar een andere gedachte knaagde aan haar. Waarom zou een hond zich zo vastklampen aan stof, het onder zijn borst slepen als een schat? Ze schudde haar hoofd, sloeg de hoek om en reed door.
Op haar werk vulden cijfers en e-mails haar scherm, maar concentratie bleek moeilijk. Haar gedachten dwaalden op onverklaarbare wijze steeds weer terug naar de schamele figuur in de greppel. De plooien van de deken leken te netjes, te weloverwogen. Het leek het werk van mensenhanden.