Ze klom terug in haar auto en staarde nog een laatste keer naar de lege greppel. Wat was begonnen als schrik, verwarring en angst was een verhaal geworden dat ze voor altijd met zich mee zou dragen. Tegen alle verwachtingen in was het leven bewaakt en had de liefde gezegevierd op de meest onwaarschijnlijke plek.
Het beeld bleef haar bij: een huilende hond die weigerde weg te gaan en levens beschermde die kleiner waren dan hijzelf. Wat ze als een tragedie beschouwde, was iets buitengewoons geworden, het bewijs van toewijding in zijn puurste vorm, in haar geheugen genaaid als een herinnering aan hoop waar ze die het minst verwachtte.