Ze betrapte zichzelf er zelfs op dat ze excuses aan het repeteren was – ik ben te laat omdat ik gestopt ben voor een hond – maar ze verwierp het idee. Logica hield vol dat ze overdreef. Het schepsel had ergens voedsel, een routine, misschien een eigenaar in de buurt. Er was geen reden om zich zorgen te maken over een haveloos dier tijdens haar woon-werkverkeer.
Toch bleef een naamloos onbehagen hardnekkig hangen. De manier waarop zijn hoofd omhoog was gedoken toen ze passeerde, zijn ogen glazig van zowel opstandigheid als smeekbede, verontrustte haar meer dan ze wilde toegeven. Honden staarden niet zo naar afval. Honden staarden zo als er iets kostbaars op het spel stond.