Ze zei tegen zichzelf dat ze het op weg naar huis nog eens zou controleren, gewoon om haar geweten te sussen. Het was niet zozeer een belofte als wel een afspraak: één snelle blik en dan kon ze het hele verontrustende beeld vergeten. De uren tikten langzamer voorbij dan gewoonlijk.
Tegen de tijd dat ze haar spullen pakte en weer op weg ging, strekten de schaduwen van de schemering zich lang uit over het trottoir. Haar greep op het stuurwiel verstrakte. Op de een of andere manier zou ze haar antwoord krijgen: was het echt niets, of iets waar ze spijt van zou krijgen als ze het zou negeren?