De autobanden zoemden over het bekende stuk, haar ogen scanden de berm nog voor ze de plek had bereikt. Ze hield zichzelf voor dat het slechts nieuwsgierigheid was en dat ze zich er niet echt mee zou bemoeien. Toch verkrampte haar borst, de angst sloeg toe toen de greppel in zicht kwam.
Daar was hij. Dezelfde hond, op precies dezelfde plek, ellendig over de bundel gebogen. Zijn vacht zag er nu stoffiger uit, zijn lichaam dunner in het dimmende licht. En nog steeds – nog steeds – lag die haveloze deken onder zijn borst alsof hij op zijn huid genaaid was.