Ethan verwonderde zich over haar dapperheid, maar voelde een knoop in zijn maag. Het personeel werd ongemakkelijk. “Het is slechts een kwestie van tijd,” mompelde een verzorger. “Het zijn leeuwen, geen huiskatten.” Een ander voegde eraan toe: “Wat gebeurt er als ze sterk genoeg zijn om te vergeten dat ze geen prooi is?” Hun stemmen klonken door de pauzeruimtes en gangen, en ze zorgden er steeds voor dat Ethan nog meer twijfels kreeg.
Marla zette hem op een avond na de rondes in het nauw. “Ik heb nog nooit zoiets gezien,” gaf ze toe, met vermoeide maar oprechte ogen. “Maar je kunt niet negeren wat er gaat komen. Jij bent degene die verantwoordelijk wordt gehouden als het fout gaat.” Ethan sprak haar niet tegen, want wat viel er te zeggen? Hij vertrouwde Bella, vertrouwde de band die ze had opgebouwd. Maar vertrouwen was geen pantser. Eén fout, één veeg en alles kon instorten.