Ethan klemde zijn kaak op elkaar, niet bereid om toe te geven, maar niet in staat om de echo van hun woorden tot zwijgen te brengen. S Nachts bleef hij bij de crèche en keek naar Bella die zich om de welpen heen krulde, hun gouden vacht tegen haar donkere vacht aangedrukt. Hij wist wat de anderen niet konden zien, dat er iets bijzonders gebeurde, iets dat het beschermen waard was.
Maar hij wist ook dat de klok tikte. De natuur was geduldig, maar niet vergevingsgezind. De directeur ontbood hem niet lang daarna. Zijn stem was kortaf, zakelijk. “Het heeft te lang geduurd. Eén ongeluk, één krantenkop en deze dierentuin stort in. Ze moeten gescheiden worden.” Ethans keel verstrakte. “Nog even,” zei hij. Maar de directeur schudde zijn hoofd.