Het bevel kwam op een donderdagochtend. De stem van de directeur liet geen ruimte voor discussie. “Het eindigt vandaag. De hond is weg. De leeuwen blijven. Geen uitzonderingen.” Ethan wilde vechten, maar de blikken rond de tafel vertelden hem dat het hopeloos was. Sommige personeelsleden leken opgelucht, anderen schuldig. Iedereen wist dat dit moment met de week dichterbij kwam.
Toen hij de crèche binnenkwam, sprong Bella naar voren, met kwispelende staart en welpen die achter haar aan buitelden in hun ongelijke parade. Ze zagen eruit als een familie die hun ouders bij de deur begroette. Ethan hurkte, streelde Bella’s oren en fluisterde: “Het spijt me.”