Maar iets anders viel hem op. Tegen het blikje lag een verbleekt kauwspeeltje, in de vorm van een bot, waarvan de eens zo heldere stof donkerder was geworden door de ouderdom. De tonijn was erin gesijpeld, waardoor het een penetrante geur had gekregen. Ethan leegde de zak snel en legde de inhoud op het vuil zodat de hond het niet kapot zou maken.
Tot zijn verbazing greep het dier niet naar de tonijn, maar naar het speeltje. Hij greep het stoffen bot in zijn kaken en droeg het een paar meter verder, met een zwak kwispelende staart, alsof hij iets kostbaars had gevonden waar hij al die tijd naar op zoek was geweest. Ethan knipperde verbijsterd met zijn ogen.