Haar zekerheid maakte zijn verwarring alleen maar groter. Ethan bedankte haar, maar zijn gedachten raasden toen hij zich weer in de richting van de helling draaide. Het adres was geen vergissing – hij had het al tientallen keren gelezen. Toch bestond het gewoon niet. Hij bleef daar staan, starend naar de lege plek waar iets had moeten staan, zich afvragend wat een hele plek spoorloos kon wissen.
Op zijn weg terug door de stad hield hij een bezorger aan, daarna een paar schoolkinderen, die steeds dezelfde vraag stelden: Riverside Street, nummer vijfentwintig. Elk antwoord was hetzelfde-verbaasde blikken, beleefde schouderophalen, zelfs een lach of twee die suggereerden dat hij de verkeerde plaats had.