Frustratie prikkelde hem. Hij liet het adreslabel één keer zien in de hoop dat hij het zou herkennen, maar hij schudde alleen maar zijn hoofd. Met elke afwijzing werd de twijfel zwaarder, totdat hij het gevoel kreeg dat hij een plek achterna zat die helemaal nooit had bestaan.
Uiteindelijk benaderde hij een oudere man die buiten een kapperszaak zat met zijn wandelstok tegen zijn been. Ethan herhaalde het adres. De blik van de oude man werd scherper, zijn lippen vormden een dunne lijn voordat hij zuchtte. “Rivier vijfentwintig,” zei hij rustig. “Er is al vijftig jaar geen vijfentwintig meer geweest.”