Aan het einde van Riverside stond hij naar de heuvel te staren waar de straat eindigde en probeerde zich voor te stellen wat daar ooit had gestaan. Gezinnen, huizen, levens – nu uitgewist. De glimlach van de foto leek bijna spottend, alsof hij hem uitdaagde om de ontbrekende helft van het verhaal in te vullen.
Hij draaide de sleutel om in zijn hand, het koude messing verwarmde tegen zijn handpalm. Het adres was er nog steeds in geëtst, koppig en echt, maar toch wees het naar een plaats die niet meer bestond. Die tegenstrijdigheid zat hem zwaar op de maag en vroeg om antwoorden. Ethan wist één ding: als hij wilde begrijpen waar hij op gestuit was, zou hij dieper moeten zoeken.