Hij leunde ongemakkelijk achterover in zijn stoel. De sleutel in zijn zak voelde plotseling zwaarder aan, het adres een spook dat vastzat aan een gebeurtenis die de meesten al vergeten waren. De gescheurde foto van het echtpaar bood geen antwoorden, alleen vragen die scherper werden naarmate hij meer staarde. Ergens in deze archieven, voelde Ethan, lagen de ontbrekende draden. Hij hoefde ze alleen maar te vinden.
Uren gingen voorbij in de rustige bibliotheek. Ethan zeefde door broze knipsels en halfvergane rapporten, die allemaal hetzelfde verhaal vertelden: een plotselinge aardverschuiving, bedolven huizen, families verspreid. De namen vervaagden tot zijn ogen pijn deden, maar hij dwong zichzelf door te lezen.