Hij staarde naar het woord tot de inkt wazig werd in zijn zicht. Voor het eerst sinds het opgraven van de tas had hij het gevoel dat hij tegen iets echts aanstootte. Maar hoe dichter hij bij een antwoord kwam, hoe meer de vragen zich opstapelden, zwaar en hardnekkig.
Ethan verliet de bibliotheek met de naam omcirkeld in zijn notitieblok: Blackwood. Het voelde fragiel, als een draad die zou kunnen breken als hij er te hard aan trok, maar het was de enige richting die hij had. Terwijl hij door de stad liep, keek hij naar de uithangborden van winkels en brievenbussen, speurend naar de naam alsof die toevallig zou opduiken.