Bij een café op de hoek vroeg hij de barista of ze Blackwood families in de buurt kende. Ze schudde haar hoofd en fronste haar wenkbrauwen alsof ze in haar geheugen zocht. Een oudere man die aan de koffie nipte aan de volgende tafel zei dat de naam bekend maar oud klonk, zoals iets uit de verhalen van zijn ouders.
Ethan ging verder en stopte bij het postkantoor en daarna bij een ijzerwinkel. Elke keer kreeg hij hetzelfde antwoord: onzekerheid, vage herinnering of beleefd ontslag. De naam hing net buiten bereik, dichtbij genoeg om te proeven maar niet dichtbij genoeg om aan te raken.