Toen de schemering inviel, zat hij op een bankje bij het plein en overwoog of hij de zoektocht moest staken. Misschien was de naam van niemand meer, opgeslokt door dezelfde heuvel die de huizen had uitgewist. Hij zuchtte en sloot zijn notitieboekje met een vermoeide knip.
“Neem me niet kwalijk,” zei een stem. Ethan keek op en zag een vrouw van in de zestig die een boodschappentas aan haar arm droeg. “Ik kon het niet helpen dat ik het hoorde. Heb je naar de Blackwoods gevraagd?” Zijn hart maakte een schok. Hij knikte snel, de woorden stokten in zijn keel.