Het was altijd dezelfde: pezig, stofkleurig, met vuil aangekoekte poten. Andere zwerfhonden zwierven door de steegjes, maar deze fixeerde zich op één plek vlakbij de helling en graafde onvermoeibaar verder. Van zonsopgang tot zonsondergang klauwde hij in de aarde alsof er niets anders toe deed.
Eerst deed Ethan het af als een gril van zwerfhonden. Maar de hardnekkigheid knaagde aan hem. Elf uur op één dag had hij het zien werken – bont vochtig van het zweet, trillende ribben, ogen gericht op de grond als een mijnwerker die een schat bewaakt. Er was iets dat hem verontrustte.