Hij stopte bij het hek en haalde de sleutel en de foto uit zijn zak. Het koper glinsterde vaag in het afnemende licht, de glimlach van het stel staarde terug. Hij klemde beide in zijn hand en haalde adem. Toen, voordat twijfel hem met wortel en tak kon uitroeien, duwde Ethan het hek open en liep het pad op om te kloppen.
De klop echode dof tegen de houten deur. Lange tijd bewoog er niets. Ethan verplaatste zijn gewicht en vroeg zich af of de vrouw het mis had gehad, of hier echt niemand woonde. Toen kwamen de langzame voetstappen, ongelijkmatig, aarzelend, alsof ze tegen hun wil in naar voren werden getrokken.