De deur kraakte een klein stukje open en onthulde een oude man met ingevallen ogen en een gelijnd gezicht. Zijn schouders waren gebogen, zijn stem was dun toen hij eindelijk sprak. “Wat wil je?” Er was geen vijandigheid in de woorden, alleen een vermoeide droefheid, als van iemand die te veel vragen had beantwoord in een leven vol verlies.
Ethan slikte, zenuwen vernauwden zijn keel. De foto trilde in zijn hand, half verborgen, het gewicht van de sleutel drukkend tegen zijn handpalm. Hij had niet verwacht dat de man er zo fragiel uit zou zien, zo versleten, en toch voelde het moment geladen, alsof alles hem hierheen had geleid.