Langzaam haalde hij de gescheurde foto uit de tas en hield hem met beide handen omhoog. “Ik denk dat dit van jou is,” zei hij zachtjes. De oude man hapte naar adem op het moment dat zijn ogen gericht waren op de vervaagde afbeelding van een stel, hun gezichten verzacht door kreukels en tijd.
Even bewoog hij helemaal niet – hij staarde alleen maar, alsof de wereld niet meer draaide. Toen brak zijn stem. “Dat zijn ze… mijn ouders.” Hij greep de foto stevig vast, zijn schouders schokten. “Ik heb dit niet gezien in… God, in een half leven.”