Ethan zweeg, met een strakke keel. Hij had er nooit bij stilgestaan hoeveel gewicht een kleine, vergeten tas kon dragen. Maar hier, in dit verweerde huis aan de rand van de stad, zag hij de waarheid: soms was niet overleven het belangrijkst, maar herinneren.
In de dagen die volgden, kwam Ethan vaak terug. De oude man verwelkomde hem hartelijk, altijd met de foto in de buurt alsof het een geëerde gast was. Ze deelden thee in kapotte kopjes, de man vertelde flarden van een leven onderbroken door verlies, en Ethan luisterde, leerde, droeg die verhalen alsof ze ook van hem waren.