Wat kon er zo belangrijk zijn voor een uitgehongerde hond dat hij elf uur lang aan de aarde zou scheuren? Terwijl hij naar de razernij van zijn poten keek, had Ethan het gevoel dat hij getuige was van iets dat meer was dan instinct, iets dat meer weg had van obsessie. En voor het eerst vroeg hij zich af of hij het antwoord wel wilde weten.
Het geluid van klauwen die vuil schraapten was te horen in Ethans dromen die nacht, en de volgende ochtend keerde hij bijna zonder na te denken terug. De hond was er weer, het gat dieper nu, de aarde er hoog omheen gestapeld als een miniatuurgraf. Ethan hurkte dichtbij, zijn hartslag versnelde. Hij moest het zien.