De hond wierp hem één blik toe en stapte toen hijgend opzij. Het was de eerste keer dat hij ruimte gaf, alsof hij hem stilletjes uitnodigde om dichterbij te komen. Ethan aarzelde, staarde in de haveloze kuil, totdat een flikkering van kleur zijn oog trok – iets donkers tegen de grond, geen steen, geen wortel.
Hij leunde voorover en veegde met zijn vingers een dun laagje vuil weg. Stof. Stijf, met aarde bevlekt, gescheurd. Zijn maag kromp ineen. Voor een verschrikkelijk moment, zijn geest leverde beelden van begraven kleding, misdaad rapporten, lichamen verborgen in ondiepe graven. Zijn handen werden koud en hij bevroor op zijn plaats.