Hij reikte dichterbij en probeerde de modder langs de flank van de hond weg te halen. Het oppervlak gaf eerst makkelijk mee en zakte weg als natte klei. Hij schepte er met beide handen in, maar hoe dieper hij groef, hoe sneller het weer opvulde. De modder leefde en gleed altijd terug naar waar het begon. De hond jankte maar bewoog niet, zijn ogen schoten naar de grond, niet naar hem.
Owen realiseerde zich dat hij niet bang voor hem was, maar voor wat de verschuivende modder zou kunnen doen. Hij probeerde het opnieuw aan de andere kant, dit keer langzamer, in de hoop een opening te maken in de buurt van zijn ribben. Binnen een paar seconden begon de kleine geul die hij had gemaakt zich te sluiten, water sijpelde door de zachte grond. Bij elke poging leek de helling lager te worden.