“Verdomme,” mompelde hij, zijn adem versnellend. Hij pauzeerde, handen zwaar van de modder, en keek naar het dier. Zijn borstkas zwol een keer, twee keer en verstilde toen weer. Elke spier leek op zijn plaats vast te zitten, alsof het begreep wat hij niet begreep, dat te veel beweging het alleen maar erger kon maken.
Owen ging hijgend op zijn hielen zitten, de modder droop van zijn handen. Hij keek naar de helling, naar de zwakke glinstering van het water dat van bovenaf druppelde, en kon zien hoe elke schep die hij nam de grond een beetje meer onder de hond liet zakken. Als hij eronder bleef graven, zou hij alleen maar dieper wegzakken.