De hond spande zich aan, een huivering ging door zijn lichaam. Zijn ogen schoten naar zijn hand, een waarschuwende flikkering, niet doen. Owen bevroor, zijn hartslag steeg. Hij fluisterde: “Rustig, ik doe je niets.” Maar nieuwsgierigheid greep harder dan voorzichtigheid. Hij streek nog een keer over de modder en voelde dit keer een klein richeltje of hoekje, iets dat vastgeklemd zat onder de borst van het dier.
Het voelde niet als de helling zelf. Het was apart. Door de mens gemaakt, misschien te glad, te gelijkmatig. “Waar lig je op, hè?” mompelde hij onder zijn adem. Hij kon niet veel zien; het gewicht van de hond en het zwakke avondlicht blokkeerden alles. Maar hoe meer hij sondeerde, hoe duidelijker het werd dat er iets onder zat met hem.