Hij hurkte weer naast de hond en schoof de stok onder zijn buik, voorzichtig om niet te steken. De modder bood weerstand als nat cement en zoog het hout naar binnen zodra hij druk uitoefende. Hij probeerde hem op te tillen, net genoeg om ruimte te maken, maar op het moment dat hij dat deed, zakte de stok tot halverwege en bleef hij vastzitten.
“Kom op,” gromde hij, terwijl hij eraan draaide. De grond slokte hem alleen maar meer op, modder borrelde zwakjes rond zijn pols. Hij trok het met een ruk terug en struikelde toen zijn laars uitgleed. De hond rukte zich los, een scherpe grom kwam uit zijn keel. Luider nu, en nog defensiever.