Tegen de tijd dat Tom terugkwam van het busje, was het helemaal gestopt met regenen. De wolken waren nog steeds zwaar, maar een bleke band van licht drong door de onderbrekingen en hulde de heuvel in een doffe, zilverachtige gloed. De lucht rook naar natte schors en roest. “De modder begint op te trekken,” zei Tom terwijl hij Owen de kleine schep overhandigde. “Het zou makkelijker kunnen zijn nu de grond wat strakker wordt.”
Owen knikte en hurkte weer bij de hond neer. Het dier hield hem angstvallig in de gaten, maar gromde deze keer niet. Hij drukte het blad van de schop in de zijkant van de helling en schepte voorzichtig. De bovenste laag kwam in dikke stukken los.