De eerste druppel raakte zijn raam, toen nog een, toen nog tientallen. Binnen een paar seconden was het een laken van regen. De weg werd glad, de modder werd zacht onder de banden. Hij zette de ruitenwissers aan, leunde dichter tegen het glas en tuurde naar de kronkelige weg voor hem.
Een halve kilometer verder zag hij beweging, de helling aan zijn rechterkant leek verkeerd, donkerder op de een of andere manier. Toen realiseerde hij zich dat de zijkant van de heuvel was ingestort en modder en wortels in de greppel langs de weg had gemorst. Het was geen volledige aardverschuiving, alleen een slordige lekkage van de regen die de bovengrond losmaakte. Hij minderde vaart en speurde de rand af naar gevallen puin. Toen zag hij de hond.