Carlton’s uitdrukking verzachtte iets, hoewel hij nog steeds op zijn hoede keek. “Kom dan binnen.” Henry aarzelde even voordat hij naar binnen stapte. Het huis, hoewel vertrouwd, voelde nog beklemmender aan in het schemerige avondlicht.
Ze wisselden koetjes en kalfjes uit, het soort ongemakkelijke beleefdheden die de spanning niet echt verlichtten. Na een paar minuten verzamelde Henry zijn moed. “Er is iets waar ik met je over moet praten,” begon hij. “Toen je weg was, zijn me een paar vreemde dingen opgevallen in je huis. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar…”