Het gezicht van de oude man was een tapijt van spijt en verdriet, lijnen verdiept door jaren van eenzaamheid en de last van zijn geheim. Henry voelde een steek van sympathie voor hem, maar wist dat deze situatie zo niet verder kon.
“Ze verdient het om in het wild te zijn, of op zijn minst ergens waar ze goed verzorgd kan worden,” zei Henry zacht. “Er zijn plaatsen die haar kunnen helpen, plaatsen die haar een kans kunnen geven om te leven zoals ze bedoeld is.” Meneer Carlton knikte langzaam, tranen welden op in zijn ogen.