Terwijl het reddingsteam wegreed, voelde Henry een diep gevoel van opluchting. De drukkende atmosfeer van het huis van Mr. Carlton leek te verdwijnen en liet een nieuwe helderheid achter. De hond, niet langer een stille schildwacht, knuffelde nu Mr. Carlton’s been en bood troost en gezelschap op dit moment van overgang.
In de dagen die volgden begon Mr. Carlton zich meer open te stellen. Het huis, ooit gehuld in een griezelige stilte, weerklonk nu met de verhalen van de oude man over de wolf. Hij sprak over de keren dat ze zich op koude nachten naast hem opkrulde, over de vreugde die ze hem bracht ondanks het isolement.