Voordat ze kon reageren, stapte een ander meisje scherp naar voren. “Hou op met dingen verzinnen, Lukas,” snauwde ze. “Waarom zou Lucy het bos in rennen om met vreemde honden te blaffen? Je probeert gewoon haar aandacht te trekken. Het is duidelijk dat je liegt om dichter bij haar te komen.” Haar toon was bijtend.
Lukas voelde zijn gezicht blozen van schaamte. “Ik vertel de waarheid,” hield hij vol. “Ik heb ze met mijn eigen ogen gezien. Ik weet dat het ongelooflijk klinkt, maar ik lieg niet.” Het huilende meisje aarzelde, heen en weer geslingerd tussen hoop en twijfel, terwijl haar vriendin ongeduldig haar armen over elkaar sloeg.