Die nacht speelde Lukas elk moment in het bos na – de blaffende honden, hun vaste blik op de boom. Het mysterie verteerde hem en wakkerde een vastberadenheid aan. Hij beloofde zichzelf dat hij de waarheid zou achterhalen, welke obstakels er ook zouden komen.
Lukas werd vroeg wakker, het gewicht van de frustratie van gisteravond nog steeds zwaar op zijn borst. Hij vond zijn moeder in de keuken en zei ronduit: “Mam, ik voel me ziek vandaag. Ik ga niet naar school.” “Oké”, zei ze, “er staan medicijnen in de kast”, zei ze tegen Lukas en vertrok naar zijn werk.