Agent Jones luisterde aandachtig en fronste zijn wenkbrauwen in gedachten. Hoewel hij verbaasd was, zag hij de wanhoop en eerlijkheid in de ogen van Lukas. “Goed,” zei Jones uiteindelijk. “Laat me zien waar dit gebeurt. Laten we eens kijken of we erachter kunnen komen wat er met die honden aan de hand is.”
Lukas leidde agent Jones naar de bosrand en legde zachtjes uit: “Meestal komen ze rond de pauze tevoorschijn.” De twee wachtten in de geparkeerde politieauto, de stilte om hen heen was dik. Lukas’ hart bonkte van de nerveuze verwachting terwijl de minuten voorbij kropen, zijn hoop vechtend tegen de groeiende angst.