De trap leidde naar een kleine ondergrondse bunker. Stofdeeltjes zweefden in het zwakke licht van een gehavende lamp op een versleten bureau. In een hoek stond een geïmproviseerd kinderbedje, versleten maar duidelijk gebruikt. Jones’ polsslag versnelde, iemand heeft hier gewoond.
Zijn blik ging naar de verste muur, bedekt met tientallen posters van vermiste honden. Gezichten staarden terug, versleten randen krullend van ouderdom. Jones’ gedachten raasden. Waarom zijn er zoveel posters van vermiste honden? Is dat de reden waarom deze honden hier eindeloos blaften?