Lukas volgde hen voor wat wel een uur leek, toen de honden plotseling stopten op een open plek. In het midden van de open plek stond een enorme eik, waarvan de bast knoestig en oud was. De honden cirkelden eromheen en vormden zo een perfecte ring. Het zicht was zo vreemd, zo onwerkelijk dat Lukas zijn ogen nauwelijks kon geloven. Dit was geen willekeurige verzameling honden.
Hij hurkte neer achter een dikke struik, zijn hart ging tekeer. De honden waren gestopt met bewegen. Ze stonden in de cirkel en staarden aandachtig naar de boom. Toen, zonder waarschuwing, begonnen ze te blaffen – luid, in koor. Het geluid was oorverdovend, elke blaf harmoniseerde met de volgende en creëerde een kakofonie die door de open plek galmde.