Jonathan knipperde hulpeloze tranen van frustratie weg. Zelfs met zijn vogelperspectief was de begroeiing te dicht. Hij zou wel eens nutteloos over Mia heen kunnen lopen en het nooit te weten komen. Terwijl de frustrerende uren voorbijgingen, slonk de hoop. Uitgeputte teams keerden met tegenzin terug naar de commandopost toen de lucht donker werd, niet in staat om door te gaan in de meedogenloze omstandigheden…
Jonathan landde de drone en assisteerde de coördinatoren van het basiskamp. Maar zijn hart voelde hol van angst. Kleine Mia was ergens in die door storm geteisterde wildernis, blootgesteld aan de lange nacht die voor haar lag.