Jonathan merkte dat er gefluister de ronde deed – hoe toevallig het was dat zijn drone Mia’s tas vond vlak nadat ze was vermist. Sommigen geloofden dat hij er op de een of andere manier bij betrokken was en dat hij zou moeten worden ondervraagd als meer dan een vrijwilliger. De starende blikken en vijandige klanken toen anderen zijn naam uitspraken, raakten Jonathan diep. Realiseerden ze zich niet hoe wanhopig hij Mia ook veilig thuis wilde hebben? Hij was degene geweest die de politie had gewaarschuwd!
Maar Jonathans rol als toevallige ontdekker van de rugzak maakte van hem een paria. Weinig zoekers wilden zijn drone-assistentie nog. Mensen die hij ooit als vrienden beschouwde, wierpen hem nu argwanende blikken toe of vermeden hem helemaal als hij hulp aanbood.