Uitgesloten en verontrust trok Jonathan zich terug uit de zoektocht. Hij bracht angstige dagen door met het scannen van de lucht op tekenen van leven met zijn drone vanuit de verte of met het volgen van radiogesprekken. De dronebeelden maakten van Jonathan misschien een sociale verschoppeling, maar hij hoopte dat het Mia ook thuis zou brengen. Elke pixel nam hij nauwkeurig onder de loep, voor het geval dat…
Maar terwijl de ene regenachtige dag in de andere vervaagde, bleef Mia vermist. Jonathan was uitgeput door spanning, schuldgevoel en slapeloze nachten. Hij bezocht de dronebeelden steeds opnieuw als een straf, alsof het op de een of andere manier de aanwijzing bevatte die hij miste.