Toen hij klaar was, keek hij aarzelend naar de eland. Hij was zwak, trilde, maar bloedde niet meer. Langzaam strekte hij zijn nek naar voren en likte zijn hand, een warm, ruw gebaar dat hem een brok in de keel bezorgde. Alsof het hem bedankte.
Jacob haalde trillerig adem en richtte zijn aandacht op de vernielde camping. De rits van de tent was kapot, de vuurplaats lag verspreid alsof iemand haastig was vertrokken. Hij haalde zijn camera tevoorschijn en maakte foto na foto. Als de rangers hem eerder niet geloofden, zouden ze dat nu wel doen.