Jacob concentreerde zich op zijn camera en legde elk detail van de vernielde camping vast. De kapotte tent, de verspreide vuurplaats, het was allemaal bewijs. Hij was hiervoor gekomen, voor bewijs. Maar toen, achter hem, stokte zijn adem door een diepe, schorre zucht. Hij draaide zich scherp om, zijn hart klopte. De eland probeerde op te staan.
Hij keek gefixeerd toe hoe het enorme dier worstelde, zijn massieve gestel trillend van de inspanning. Elke spier in zijn lichaam trilde onder de spanning. Het liet een lage, pijnlijke grom horen, zijn adem zwaar en ongelijk. Na enkele pijnlijke momenten stond hij eindelijk op, lichtjes wiegend maar rechtop. Jacobs pols bonkte in zijn oren. Waarom deed hij zo zijn best?