De eland stond stil, zijn grote, donkere ogen gericht op die van Jacob. Er was iets intens, bijna dringend, in zijn blik. Toen zette hij zonder waarschuwing een paar wankele stappen in de richting van de bomen. Jacob spande zich aan, verward. De eland draaide zich weer naar hem toe, zijn neusgaten open en zijn oren gespitst. Hij wachtte op hem.
Een vreemde rilling kroop langs Jacobs ruggengraat. Riep het hem? De eland zwaaide met zijn gewei in de richting van het dichte bos, een langzame, weloverwogen beweging. Toen deed hij het weer – hij liep vooruit, stopte en keek achterom. Het besef kwam als een stroomstoot bij hem binnen. Hij bewoog niet alleen, hij wilde dat hij hem volgde.