Ze liepen al een hele tijd, langer dan Jacob had verwacht. Zijn benen deden pijn en twijfel knaagde aan hem. Hij kastijdde zichzelf voor het volgen van een gewond dier zo diep in de wildernis. Hij had weg moeten gaan, naar de rangers moeten gaan en hen de rest laten afhandelen. Maar dat had hij niet gedaan.
Hij wierp een blik op de eland die voor hem uit hinkte, met zijn moeizame ademhaling die nevelde in de koele avondlucht. Hij was uitgeput, maar stopte niet. Iets duwde hem vooruit, iets dringends. Jacob ademde scherp uit. Hij kon het nu niet in de steek laten.